Brussel, KifKif, …) organiseren een conferentie “De andere kant van Israël” met de kritische Israëlische schrijfster Susan Nathan die speciaal hiervoor naar België kwam.
Susan Nathan is in januari 1949 in London geboren. In 1999 vertrekt ze naar Tel Aviv om er Engels te doceren. In 2003 vestigt ze zich in de Arabische stad Tamra in het noorden van Israël. In 2005 schrijft ze een boek “The other side of Israel” (vertaald
in het Nederlands als “De andere kant van Israël”). In dit boek vertelt ze haar ervaringen als joodse vrouw tussen de 25.000 Arabieren van Tamra. Ze beschrijft de ongelijke behandeling die de Palestijnen er ondergaan op het vlak van onderwijs, werkgelegenheid, toewijzing van gronden, en gemeentelijke toelagen, bouwvergunningen, veiligheidscontroles,… discriminaties waarover de meeste Israëli's en Europeanen bitter weinig weten of willen weten. Ze trekt parallellen met de discriminatie en onderdrukking van de zwarten tijdens het apartheidsregime in Zuid-Afrika waar ze
als kind vaak geweest is.
Het werd een boeiende avond met tal van anekdotes over hoe Israël haar eigen arabische bevolking behandelt. Het ging dus niet over de sukkelaars in Gaza of op de Westbank, maar dat maakt het verhaal des te schrijnender.
Er was ruimte voor vragen achteraf, en daarvan maakte ik gebruik om haar te vragen of zij, net zoals een groot deel van de arabische bevolking, dacht dat met Obama de situatie in het Midden-Oosten en van de palestijnen ging verbeteren. In haar antwoord prees ze de kwaliteiten van de nieuwe Amerikaanse president, maar wees ze op de verkiezingsspeech die Obama hield voor een grote joodse lobbygroep, en waaruit niet veel hoop kan worden geput, en ook op de samenstelling van zijn kabinet waar al een zionist blijkt in te zitten. M.a.w.: ze verwacht er niet veel van.
Haar vermoeden werd vanmorgen al bevestigd: ik las net in de krant dat Hillary Clinton officieus al een nominatie als buitenlandminister heeft aanvaard, en gelet op hààr campagne moeten we niet veel vredesinitiatieven verwachten... :-(
