Serotonine - Michel Houellebecq (2019)

Aan al wie op zoek is naar een negatieve recensie over de nieuwste Houellebecq: welkom! Want een kleine zoektocht op internet leerde me dat die moeilijk te vinden zijn. Aan al wie een korte inhoud wil van waar het boek over gaat, gelieve elders te zoeken want ik had zelden de indruk dat de auteur zelf wist waar hij naartoe wou met dit boek. Niet dat ik per definitie iets tegen de auteur heb, want ik vond the premisse van zijn vorige boek “Soumission” (met fictieve moslimpresident) interessant en ik raad het iedereen nog steeds aan te (her)lezen, ondanks de hetze die errond is ontstaan.

Maar dit nieuwe boek is behoorlijk slordig geschreven en soms ronduit saai, met verwijzingen naar auteurs die vooral moeten dienen om aan te tonen wat een intellectueel Houellebecq wel is, en beschrijvingen van steden en dorpjes die vooral dienen om pagina’s te vullen. Een bijzonder zwartgallige opsomming van details over een leven dat volstrekt oninteressant is. Onze eigen Herman Brusselmans doet dat ook en veel beter: hij heeft er geen literaire verwijzingen voor nodig én er valt tenminste nog iets te (glim)lachen, af en toe. Provocatie is bij beiden een stijlfiguur geworden doorheen de jaren, maar van Brusselmans weet je ten minste dat het allemaal maar om te lachen is.

Ik heb dit boek gelezen om drie redenen: ik hoopte na Soumission opnieuw op een geslaagd en maatschappelijk interessant boek (nee dus!), de Fransen drukken zich (alweer) alleen maar in superlatieven uit over hem, als was hij Victor Hugo zelf (nee dus!), en uiteraard zat hij weer uitgebreid in de pers. Dat laatste is zelfs niet eens zijn verdienste, want daar heeft hij zijn PR-mensen voor. Kortom, qua publiciteit is de missie meer dan geslaagd.

Zelf heb ik na het lezen toch twee kanttekeningen te maken voor mijn lezers: dat hij Niort « une des villes les plus laides qu’il m’ait été donné de voir » noemt, heeft op internet de nodige buzz veroorzaakt, maar het is welgeteld één zin in het hele boek, een boek dat al vol staat van negativiteit - dat hij Niort ook beschimpt, is slechts een detail dat de media heeft opgepikt. Twee: dat hij zogezegd de gele hesjes heeft voorspeld, moet ook met een grove korrel zout worden genomen. Houellebecq schreef naar het schijnt zijn zevende roman op het Franse platteland en dompelt zijn lezers onder in het rurale Frankijk waar landbouwers haast de wanhoop nabij zijn. en dat leidt onder meer – we zitten dan al op het einde van het boek - tot een snelwegblokkade, iets wat Franse landbouwers - nog voor de gele hesjes - al jaren eerder deden.

Hier is het wat gewelddadiger, maar of dat nu typisch is voor de gele hesjes? Het kan ook puur toeval zijn. Of gewoon betekenen dat Houellebecq zijn boek op een drafje heeft afgewerkt, toen de gele hesjes wél al actualiteit waren. Ik gok alvast op een combinatie van beide.

Zelf spreekt hij trouwens niet van een politieke, maar van een liefdesroman. Serotonine wordt ook wel het gelukshormoon genoemd. In het boek wordt het hormoon versterkt door een antidepressivum dat het hoofdpersonage, een ingenieur van eind de veertig, dagelijks inneemt. Dit ten koste van zijn libido. Bestond er maar een pil die me de tijd teruggaf die ik aan dit boek heb gespendeerd! Wie het boek toch wil lezen: ik heb hem op ebay geflikkerd. Voor een startprijs van 5 euro is het boek van jou!