Er zijn zo van die avonden dat je compleet overdonderd van een concert thuis komt. Ik had maandagavond nog eens zo'n moment, met dank aan Mister T die me op het idee bracht om eens wat meer operamuziek te ontdekken, en Bozar die twee tickets voor me had geregeld. En dus zaten we maandag allebei in de eerste loges in 't conservatorium van Brussel voor een avondje barokmuziek, met aria's van Händel, gebracht door een Duitse diva genaamd Simone Kermes, die uit Berlijn de Lautten Compagney (sic) uit had meegebracht.
Het programma was opgebouwd rond Francesca Cuzzoni, de - volgens Wikipedia vrij onhandelbare - sopraan voor wie Handel verschillende rollen componeerde. Cuzzoni was een van de grote sopranen uit de 18de eeuw, die zelfs kon wedijveren met de grootste castraten van het moment. Kermes heeft trouwens ook een CD opgenomen met die aria's, waarvan ze er gisteren een deel zong... afgewisseld met ouvertures en concerto's uitgevoerd door de Lautten Compagney Berlin onder leiding van Wolfgang Katschner.
In haar eerste aria, Armida's Furie terribili, kwam Kermes als een furie het podium opgestormd. Meteen werd duidelijk dat dit madammeke rockte, op een wijze die je doorgaans met sterren als Shakira associeert, en niet met een klassiek concert. Enfin, ik toch niet. Ik kan moeilijk inschatten hoe perfect ze zong, maar ze haalde vervolgens wel alles uit de kast en liep af en toe tegen een rotvaart de toonladders af. Kermes zong precies, strooit met hoge C's en ook in de lage noten is nergens was er onzekerheid. Een échte diva, quoi!
Toch bracht ze geen circusnummers. Ze bracht een dikke twee uur lang ontroerende verstildheid en uitzinnige woede. Daarbij schuwde ze de theatrale gebaren en mimiek niet, swingde ze mee met het orkest en maakte ze contact met het publiek. En ze had gevoel voor humor! Totaal niet wat ik me tot maandag bij een klassiek repertoire heb voorgesteld...
De Lautten Compagney speelde ook enkele concertjes van Händel, maar zodra Kermes verscheen leek het orkest op te veren en werd het opgezweept door de zangeres, die in feite een tweede dirigent werd.
Drie toegiften: een halsbrekende aria van Vivaldi, de Gershwin-klassieker "The man I love" - die ik alleen kende in de versie van Ivri Lider, in de film The Bubble - en ten slotte "When I am laid in earth" uit Dido & Aeneas (Purcell). Op het einde van die aria liet ze het licht uitdoen: een voor een gingen de lichten uit, tot alleen de stem in het donker overbleef. Een Coldplay moment, in het conservatorium!!
Uiteraard kreeg ze een staande ovatie. Had Mister T me niet tegengehouden, ik had meer dan eens geklapt tijdens de nummers. Ik denk niet dat ze het erg had gevonden, maar dat hòòrt niet, weet u wel?
