Beste lezers,
Ik ben net een culturele ervaring rijker die ik heel graag met u zou delen. Het is geen religieuze ervaring, wees gerust, maar ik heb onlangs in tweedehandswinkel Pêle Mêle een voorraad boeken van Eric-Emmanuel Schmitt ingeslagen en de eerste van de stapel heb ik in één ruk uitgelezen: L'évangile selon Pilate.
U raadt het al, het ging over onze lieve heer en het is een heerlijk boek dat mij - en misschien binnenkort ook u? - eens grondig deed nadenken over het christendom. Het is net als de Da Vinci Code een detectiveroman, maar dan wel eentje waarbij tijdens de zoektocht naar het lijk gaandeweg onduidelijk wordt of er wel ooit een lijk wàs! De opbouw van het boek is simpel: het schetst jezus, mijmerend over zijn jeugd op de vooravond van zijn dood, en de wanhopige zoektocht naar het lijk van de prefect Pilates erna.
Alle elementen en alle personages zijn welbekende fragmenten uit het Nieuwe Testament, maar opnieuw versmolten tot een ingenieus filosofische politieroman die je in een rotvaart uit wil hebben. Het is geen verhaal van een superheld: alle mirakels - of toch bijna - krijgen stuk voor stuk een verklaring die aannemelijk is, maar net dat is de sterkte van het boek: het verhaal, duizenden jaren oud, wordt er juist nog sterker door...
Het is overigens niet de eerste keer dat de auteur, geboren in Lyon maar wonend in Elsene, in het hoofd van een historisch figuur kruipt: eerder las ik La Part de l'Autre, waarin je twee levenswandels van Hitler krijgt in één boek, parallel naast mekaar evoluerend: één van de geslaagde schilder-artiest die hij nooit geworden is, en één van de jodenhatende smeerlap die we helaas beter kennen.
Kortom: zeg niet dat u niet weet wat lezen, op deze triestige regenavonden!
